“เรียนไปไร้ค่า ตายh’า ลืมหมด” นี่เป็นคำพูดที่ผมจำไม่ลืม คำพูดนี้คุณลุงของผมซึ่งเป็นคนที่มีฐานะพูดให้ผมฟัง ในระหว่างการรวมญาติรับประทานอาหาร ที่ภัตตาการ ไต๋ฮี่ เมื่อเสร็จจากเช็งเม้ง เคารพศพเหล่ากงเหล่าม่า ที่จังหวัดชลบุรี บทสนทนานี้เกิดขึ้น ตอนผม อยู่ ม.1 เพิ่งจะเข้าวัยรุ่นได้ไม่ถึงปี ผมถือว่าเป็น ‘หลาน’ ในเจนเนอร์เรชั่น 3 ที่เรียนได้ดี ถ้าเปรียบเทียบกับหลานๆ คนอื่นๆ โดยเฉพาะเมื่อเปรียบเทียบกับลูกๆของลุง ลุงผมคงจะเป็นสไตล์ ฮากูน่า มาทาท่า ตามฉบับ Lion King ปล่อยลูกๆเขาตามสบาย…
ในช่วงตั้งแต่ต้นปี ที่ห่างหายไปจากการเขียนโพสครั้งสุดท้าย นอกเหนือจากความรับผิดชอบ ที่มหาวิทยาลัย ผมได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการอ่านหนังสือ และบทความต่างๆ อาจจะแบ่งเป็น 2 เรื่องหลักๆ ได้ ซึ่งก็คือ ความรู้ด้านการลงทุนในตลาดหุ้น (โดยเฉพาะตลาดหุ้นเวียดนาม) และ แนวคิดเรื่องหลักการคิด กระบวนการความคิดต่างๆ (Mental Model) สำหรับโพสนี้ ผมขอเขียนเบื้องต้นสำหรับ เรื่องที่ 2 แนวคิดเรื่องกระบวนการความคิด เพื่อให้ใช้ชีวิตที่ดี มีความสุข และประสบความสำเร็จ หนึ่งในนักธุรกิจที่ผมศึกษาค้นคว้า และอ่านงานเขียนของเขามากขึ้น ก็คือคุณปู่ ชาร์ลี มังเกอร์…
การจะเลือกใครสักคนเป็นคู่ชีวิต จะแต่งงานกับใคร เป็นการตัดสินใจที่สำคัญมากๆสำหรับทุกๆคน คงจะไม่มีใครอยากแต่งงานมากกว่า 1 ครั้ง เป็นแน่ ส่วนตัวผม ยังไม่เคยมีประสบการณ์ตรงในการแต่งงานครับ (หวังว่า เร็วๆนี้..555) ถึงแม้ว่าตัวเองยังไม่เคยแต่งงาน แต่จริงๆ เรื่องหัวใจ ก็พอจะมีประสบการณ์ ลองผิดลองถูก พอควรครับ จากสิ่งต่างๆที่ผ่านมาในชีวิต ทำให้เข้าใจว่าเราชอบผู้หญิงประมาณไหน (หน้าตา รูปร่าง นิสัยใจคอ ความสนใจ งานอดิเรก … นอกจากรู้ว่าผู้หญิงที่เราชอบว่าเป็นยังไงแล้ว อีกเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กันคือ เวลาที่ผ่านไป ความสัมพันธ์ในอดีตที่จบลง ทำให้ผมได้รู้จักตัวเองมากขึ้น รู้ว่าตัวเองนิสัยลึกๆเป็นอย่างไร…
เมื่อวานนี้ ผมมีโอกาสได้ดูหนังเรื่อง ฉลาด เกมส์ โกง หลายๆคนคงจะ อุทานว่า “อุ๊ตะ” เพิ่งจะได้หรอคะ/ครับ…555 ใช่ครับ ผมเพิ่งจะได้ดู ส่วนมากไม่ได้ดูหนังเท่าไหร่ครับ ที่เลือกหนังเรื่องนี้มา เพราะได้ยินว่าเป็นหนังที่ได้รับความนิยม ทั้งในประเทศไทย และยังดังไกลไปในต่างประเทศในหลายๆประเทศ พอได้ดูแล้ว ก็พอจะนึกภาพย้อนหลังตัวเองไปในสมัยมัธยมได้ ว่าปรากฎการณ์พอจะมีบ้าง เรื่องการลอกข้อสอบ ขอลอกข้อสอบ ตอนสมัยช่วงมัธยมปลาย แต่ก็ได้ข้อคิดว่า 20 ปีที่ผ่านมา การศึกษาของเราพัฒนามาถึงไหน และอะไรยังเหมือนเดิมบ้าง สมัยมัธยมปลาย ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนสาธิต มศว ปทุมวัน…
ไม่อยากจะพูดเยอะเลย ในใจบอกตัวเองว่าตั้งท่าเยอะเกินไปแล้ว เหมือนว่าในหัวมีอะไรอยากจะเขียน อยากจะแชร์มากมาย แต่ไม่มีออกมาเลยสักบทความ หันกลับมามองตัวเอง ว่าขาดอะไรไป..เวลาหรือปล่าว? สุดท้ายไม่ใช่ครับ สิ่งที่มีน้อยคือโฟกัส ถ้าซื่อสัตย์กับตัวเองต้องขอบอกว่า เวลา ก็พอมี แต่สิ่งที่ไม่มีคือ โฟกัส ในการเขียน หรือทำอะไรสักอย่างหนึ่งอย่างจริงจัง ผมจะเลิกตั้งท่า แล้วกระโดดลงมาเขียนบล็อกนี้จริงๆแล้วนะครับ ก็ต้องติดตามตอนต่อไปว่าจะไปได้สักกี่นาน 555 ในจริงตั้งเป้าไว้สัก 2-3 บทความ ต่อสัปดาห์ครับ ถ้าใครผ่านมา ก็เข้ามาทักทาย คอมเม้น พูดคุยกันได้ครับ สิ่งเหล่านี้จะเป็นกำลังใจให้กับคนเขียนคนนี้ 🙂 สุขสันต์วันปีใหม่…
ขอต้อนรับสู่พื้นที่เชิงความคิดของผมนะครับ ผมอยากจะสร้างและใช้พื้นที่ตรงนี้ แชร์ประสบการณ์ที่ได้รับต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นงานการสอนที่ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย งานในส่วนของคณะทำงานของอนุกรรมาธิการการพาณิชย์ วุฒิสภา งานอาสาของราชกรีฑาสโมสร และงานจิปาถะที่เข้ามาในชีวิตของผมครับ สิ่งต่างๆเกิดจากความคิดที่ตกผลึกระหว่างการทำงาน และการใช้ชีวิต และบางทีคงจะมีการบ่นบ้าง (จะพยายามควบคุมตัวเองครับ)ในสิ่งที่ไม่พอใจ หรือผมคิดว่ามันไม่ถูกต้องในโลกของผมใบนี้ ก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่าน ไม่มากก็น้อยครับ กวิน อัศวานันท์ (มิกกี้) 3 ธันวาคม 2563…